Triomf toejuiching. Meer dan de laatste Triumph - Oldtimers in Auto Motor Klassiek

2021-12-17 03:29:05 By : Mr. Qiang Wang

Schakel over naar de lichtmodus die overdag vriendelijker is voor uw ogen.

Schakel over naar de donkere modus die 's nachts vriendelijker is voor uw ogen.

Schakel over naar de lichtmodus die overdag vriendelijker is voor uw ogen.

Schakel over naar de donkere modus die 's nachts vriendelijker is voor uw ogen.

door Erik van Putten 10 december 2021 16:32 9 Reacties

Geniet dagelijks van gratis verhalen over oldtimers in je e-mail en meld je gratis aan. 

In de herfst van 1981 lanceerde British Leyland de Triumph Acclaim. Deze auto was het laatste model van de eens zo illustere fabrikant uit Coventry en zorgde in meerdere opzichten voor opschudding. De Acclaim is ontstaan ​​uit de samenwerking die British Leyland in 1979 aanging met Honda en werd omgedoopt tot Honda Ballade voor de Europese markt. Het werd gebouwd van 1981 tot 1984.

De Honda Ballade was een afgeleide van de tweede generatie van de Honda Civic en werd speciaal ontwikkeld voor niet-EEG-landen. De lancering van de Ballade was gepland voor 1980. Terwijl Honda de Ballade aan het ontwikkelen was, was British Leyland op zoek naar een strategische partner om de auto te ontwikkelen als opvolger van de Dolomite. Die laatste (trouwens extreem mooie sportsedan) was eigenlijk gebaseerd op een concept uit het midden van de jaren zestig. Ook British Leyland werd gedwongen samenwerking te zoeken. In de jaren zeventig was het beeld niet alleen internationaal vervaagd; ook in eigen land was het marktaandeel van de groep enorm geslonken. Kortom: British Leyland had geen geld meer en was dus nadrukkelijk op zoek naar een productiepartner onder leiding van Sir Martin Edwardes.

Eerste 'Japanse' auto van Britse makelij

Honda was een van de beoogde fabrikanten. Voor British Leyland was het belangrijk dat Honda goed op de hoogte was van de Europese eisen die aan een auto werden gesteld, bovendien hadden de Japanners een behoorlijke technische reputatie opgebouwd. In 1980 lanceerde Honda de Ballade, een jaar later werden de vruchten van de Anglo-Japanse samenwerking zichtbaar. De overeenkomst om de (aangepaste) Ballade in Groot-Brittannië te bouwen resulteerde in de Triumph Acclaim. Het werd de eerste (eigenlijk) Japanse auto die in Groot-Brittannië werd gebouwd en was ook een handige oplossing om de Japanse verkooptechnische zelfbeperking in Europa te omzeilen. De productie vond plaats bij Pressed Steel, waar hij de productie technisch innam op naam van Austin Maxi, die door British Leyland uit het programma werd geschrapt. Overigens heeft British Leyland een fortuin geïnvesteerd in de productielijn van Acclaim.

De Acclaim had niet alleen de taak om de Dolomite op te volgen, het markeerde ook de overgangsfase van British Leyland naar nieuwe modellen zoals de Rover 200 en de Austin Maestro en de Montego. Die laatste werd eigenlijk de opvolger van de Morris Ital, die samen met de Triumph Acclaim de Britten begin jaren tachtig door een moeilijke fase moest loodsen.

Puristen waren bedroefd om te zien dat modellen zoals de Dolomite, TR7 en Spitfire waren verlaten toen de Acclaim werd geïntroduceerd. Dit was een rebadge, een gekloonde Honda, die de merknaam Triumph niet waardig was. Tenminste, dat dachten ze. De Acclaim werd door critici ook gezien als het begin van de uitverkoop van de Europees/Britse auto-industrie aan Japan. Wat over het hoofd werd gezien, was dat de bestaansreden van de naam Triumph werd uitgebreid met een eigentijdse en vlotte sedan, die ook conceptueel volledig afweek van de meeste BL-producten. De Acclaim kon bogen op uitstekende Honda techniek, een fris design en een interieur dat vanaf de basisuitvoering op Japanse wijze compleet en uitstekend verzorgd was. Bij rijexamens kwam de Acclaim prima uit de bus.

De Triumph Acclaim verwelkomde de 1.335 cc Honda EN-4-motor, die, in tegenstelling tot dezelfde eenheid in de Civic en Ballade, twee Keishin-Seiki VB-carburateurs kreeg. De aluminium cilinderkop had twee kleppen per cilinder bediend door een bovenliggende nokkenas. Kopers konden kiezen uit een handgeschakelde vijfversnellingsbak of een drietraps Trio-matic automaat. De wielen waren onafhankelijk (rond) geveerd. De vering en demping vond rondom plaats volgens het Mac Pherson principe. Ophanging, vering en demping werden dus aangepast voor de Britse markt. De remmen waren bekrachtigd (schijfremmen voor, trommels achter) en de baan was gescheiden. Ook al leende Triumph eigenlijk van Honda: de kleine middenklasse was behoorlijk up-to-date en zeer evenwichtig. De topsnelheid van 155 kilometer per uur en het vermogen van 71 DIN pk pasten perfect bij het lichtvoetige karakter van de Triumph.

Afhankelijk van de markt was de Acclaim verkrijgbaar in verschillende uitrustingsniveaus. De reguliere leveringsversies waren de HL, de HLS en de CD (inclusief fabrieksairconditioning, elektrische portierruiten, koplampsproeiers, luxe bekleding). Later (voor Groot-Brittannië) werd de slip-on "L" toegevoegd. Aan de andere kant van het spectrum bevond zich de Avon Acclaim, een gelimiteerde versie die op speciaal verzoek van een turbo kon worden voorzien. Dat werd een zeldzaamheid. De Acclaim was een zeer redelijk succes, vooral in de reguliere versies op de thuismarkt bereikte hij de top 10 van de verkoopstatistieken. In 1982 stond hij zevende in de lijst van best verkochte auto's, een jaar later was hij een plaats gedaald. In de rest van Europa was de rol bescheiden.

De laatste Triumph was een kwaliteitskenmerk voor de Britse auto-industrie in het algemeen en British Leyland (vanaf 1982 Austin Rover) in het bijzonder. Hij maakte ook de weg vrij voor de latere Rovers op basis van Honda-modellen. Daarnaast trokken meer Japanse fabrikanten naar Groot-Brittannië, dat daar een basis zag om hun productie dichter bij het belangrijke Europese marktgebied te brengen. Het voorbeeld van (de samenwerking tussen BL en Honda) smaakte blijkbaar naar meer. En de dubieuze reputatie van de auto's van BL in de jaren 70 kwam in een ander daglicht te staan, mede dankzij de Acclaim. Er was één maar: de Acclaims stonden bekend om hun gevoeligheid voor roest, en dat was een kwaal die de Britten niet vanuit de fabriek onder controle konden krijgen. Maar het roestmonster terzijde: de Triumph Acclaim was verder uitstekend.

De laatste Triumph, meer dan 130.000 keer gebouwd

In termen van bedrijfszekerheid konden kopers vertrouwen op de Acclaim. Hij werd tijdens zijn vrij korte productieperiode (1981-1984) één keer licht gefacelift en vooral: hij werd in totaal 133.625 keer gebouwd. Het werd ook een van de best verkochte Triumph-modellen in de geschiedenis van het prachtige merk. De Acclaim was in meerdere opzichten roemrucht en na een slecht tijdperk was het de eerste auto die, mede dankzij de Japanners, de Britse auto-industrie weer kleur gaf. Afgezien daarvan: de compacte sedan was pittig en zat uitstekend in elkaar. Daarnaast bracht hij als allerlaatste model een eerbetoon aan de merknaam Triumph. Op zijn eigen opvallende manier.

Ben je een klassiekerliefhebber en hou je van de gratis artikelen? Overweeg dan een abonnement op Auto Motor Klassiek, het gedrukte tijdschrift. Die belandt elke maand op je deurmat voor slechts een jaarlijkse bijdrage. Boordevol interessante lectuur, vooral voor de klassiekerliefhebber. Genoeg om je dagenlang van de straat te houden. En alsof dat nog niet genoeg is, draag je ook nog eens bij aan het hele platform voor en door klassiekerliefhebbers. Daarnaast heeft zo’n abonnement nog meer voordelen. Kijk op bovenstaande link voor meer informatie. Via deze link vindt u ook een preview van het huidige nummer. Dan heb je al wat te lezen, want er staan ​​pagina's met verschillende artikelen in.

Mijn vader – een voorzichtige petrolhead van weleer – had een gloednieuwe Triumph 2500TC. Een prachtige auto, maar helaas met een fabrieksprobleem dat hij (of de garage) nooit heeft kunnen oplossen. Een zeer irritante trilling in de achteras. Zodra je op de snelweg kwam, was de lol er echt af. Dus namen we na een tijdje afscheid van de witte 2500 TC Automatic. Met pijn in mijn hart. Toen hij een zwak had voor Triumph, stapte hij over naar deze Acclaim HLS. Totaal geen vergelijking natuurlijk. Japans, met knoppen, claxons en gadgets, maar uiteindelijk een behoorlijk vreselijke auto.

Triumph onwaardige auto wordt geprezen net als de MG tegenwoordig. Vreselijk

Had drie Dolomieten, waarvan twee Sprints. Ondanks alle tekortkomingen zoals ontwerpfouten en zeer duur onderhoud (set kleppen met shims elke 5.000 km), zeer mooie auto's. Zo'n Acclaim is gewoon een saai muurbloempje.

Op zich een prima auto natuurlijk. Maar inderdaad een symbool van de neergang van de Europese hegemonie op het wereldtoneel, dankzij bepaalde activiteiten van onze oosterburen en grappenmakers uit het land van de reizende zon (had ook zijn oorzaken, maar goed). Hoe zou de wereld eruit hebben gezien als de Tweede Wereldoorlog er niet was geweest? We zullen het nooit weten, maar het zou goed zijn als de EU een stuk sterker zou zijn. Er valt hier veel te verbeteren, maar ik denk dat de EU nog steeds de beste plek is om te wonen.

Ik las veel klachten over het feit dat hij niet echt Triumph-waardig was, en een treurig eindbod etc. Maar als deze auto er niet was geweest, was het al eerder voorbij geweest voor Triumph. Helaas voor BL werden de auto's gemaakt in een land waar ze qua roestpreventie naar Italië keken, en waar mensen zoiets hadden als: "een dag niet gestopt is een verloren dag". Het zou zeker de levensvatbaarheid van de Britse industrie hebben verbeterd als er wat meer arbeidsethos en kwaliteitsbegrip was geweest. Niet voor niets begon Volvo hun prachtige coupés weer in eigen beheer te bouwen. . .. ..

De Acclaim, ik heb nog een setje koolhydraten in de garage staan ​​van zo'n konijn.. Ooit bedoeld om een ​​Civic wat pittiger te maken, is nooit gebeurd... De Civic is nooit aangeschaft..

Persoonlijk kijk ik ook liever wat verder terug dan de Acclaim. De Dolomiet sprak me meer aan. De Sprint was een prachtige auto. De overvierkante 2 liter 16 klepper was een krachtige motor en de auto had een mooie snuit met zijn dubbele koplampen. Er was er een bij ons in de buurt. Ik zou het geluid nog moeiteloos herkennen, denk ik. Nou, daar ging het artikel niet over. De Acclaim is helaas bijna aan mijn herinneringen ontsnapt. Oeps!

Qua uiterlijk en uitstraling deed Rover het beter met de uitstekende Honda techniek onder de motorkap. Nooit geweten van deze zwakte van BL en ik vind dit een trieste zwanenzang voor het klassieke merk Triumph.

Jeetje, dat was ik bijna vergeten! Die Acclaims heb ik inderdaad in de jaren '80 op de Nederlandse wegen zien rijden. Figuurlijk een beetje een grijze muis. Hij viel niet echt op met zijn solide voorkomen. Voorkant natuurlijk een Honda-gezicht. Dus het was gewoon eh…. een Honda voor het oog en geen Triumph. Een beetje jammer dat de Acclaim een ​​beetje ondergewaardeerd was. Helaas. Het nest waar hij uit kwam was prima.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

 Ja, ik meld me ook graag aan voor de nieuwsbrief

Bijlagen De maximale bestandsgrootte voor het uploaden: 8 MB. U kunt uploaden: afbeelding. Links naar YouTube, Facebook, Twitter en andere diensten die in de commentaartekst worden ingevoegd, worden automatisch ingesloten. Zet bestanden hier neer

Dankjewel voor het aanmelden. U vindt een bevestiging in uw e-mail of spambox.